De taal van het hart
De mooiste cadeau’s geef je niet met je handen maar met je hart. Het lijkt zo simpel. Zo simpel dat mensen er makkelijk aan voorbij gaan. Maar de taal van het hart verstaan of de taal van het hart laten spreken is een ambacht. Een ambacht die je kan leren. Een taal die je toegang geeft tot innerlijke rijkdom. De energie van het hartchakra is aandacht hebben voor wat er is, zonder waardeoordeel. Door de hartchakra energie te stimuleren, stimuleer je niet alleen je vermogen om liefde te geven maar ook om het waar te nemen en om het aan te nemen. Bij dit chakra hoort ook dat je jezelf niet moet vergelijken met de ander. Ieder mens heeft recht op zijn blokkades. Die geven je namelijk de mogelijkheid om te groeien. Durf jij jezelf een warm toe te dragen?
De wijsheid van het lichaam
Schilderen is voor mij een manier om mijn gevoelens te onderzoeken. Mijn handen weten vaak meer dan mijn hoofd. Ons lichaam herinnert zich nu eenmaal meer dan ons hoofd omdat de herinneringen op een andere manier door ons lichaam worden opgeslagen. En … wist je dat kunstzinnig werken slechts één van de vele manieren is waarop je therapeutisch kan werken met de in het lichaam opgeslagen ervaringen?
Van mijmeringen naar missie
De eerste zin uit het boek dat ik deze zomer las, zette me aan het denken. Het was de zin:
Het absurde bevrijdt niet, het bindt
Albert Camus
Met deze zin opent het verhaal in Het Puttertje van Donna Tart en voelde ik als lezer dat ik direct werd geraakt in mijn eigen verhaal en in mijn zoektocht als professional. Wat sprak mij zo aan in deze zin? Waar resoneerde het? Ik kende dit. Dat wist ik zeker. Ik herkende in de verhaallijn van dit boek de symbiose in relaties en de destructieve aard van een aantal relaties. Mijn eigen symbiotische aard ken ik heel goed en over destructieve relaties kan ik vanuit het verleden ook meepraten. Hoewel deze ene zin alles voor mij leek samen te vatten, kon ik er maar lastig mijn vinger op leggen. Frustrerend vond ik dat. Echter, de zin had iets in mij in beweging gezet. Tijd voor nog meer innerlijk onderzoek.
Mijn gedachten reisden terug naar een moment dat ik de leeftijd van ongeveer veertien jaar had bereikt. Jong en vol van alle nieuwe indrukken die op me af kwamen. Indrukken door uiterlijke en innerlijke lichamelijke ontwikkelingen zoals: mijn veranderende meisjeslichaam naar een jonge vrouw, het opkomen van puistjes, het omgaan met menstruaties en daarbij behorende op- en neergaande stemmingen. Maar ook een manier vinden om mezelf opnieuw te verhouden tot mijn medeleerlingen, het schoolsysteem, de waarden, normen en verwachtingen van thuis. Op de achtergrond groeide mijn bewustwording van de grootte van de wereld en mijn gemis aan zelfstandigheid hetgeen ik overdekte met bravoure. Achteraf bezien deed ik alles om mijn eenzaamheid en nietigheid ten opzichte van de rest van de wereld niet te hoeven voelen.
Ik werd geleefd door alles wat er op me af kwam en was helemaal niet bezig met wat ik zelf wilde of wat goed voor mij was. Wel met me staande houden en aan de verwachtingen voldoen. Daar werd ik ook voor geprezen met complimenten en goedkeurende blikken. Niet voor het stilstaan bij de leegte die ik diep van binnen voelde.
Ik kreeg verkering. Vaste verkering zoals we dat toen noemden, om aan te geven dat het serieus was. Ongelooflijk verliefd was ik op hem. Hij overlaadde me met liefdesverklaringen: kaarten, tekeningen en cadeaus. Op een dag zag ik hem naar me toe komen lopen met een grote, prachtige lach en een bos rozen. Ik schrok er zo van dat ik letterlijk weg rende. Ik wist me geen raad met de diepte van zijn liefde. Liefdesbang.
Er volgde een tijd waarin ik vluchtte in relaties waarin ik niet zo bang hoefde te zijn voor de diepte van de liefde. We vonden elkaar in onze eenzaamheid en angst. Daarin samenzijn was onze vorm van de liefde. Het waren relaties waarin ik steeds heen en weer getrokken werd tussen de binding van het elkaar herkennen/vinden in de eenzaamheid, de minachting voortkomend uit de weerspiegeling en de wanhoop. Wanhoop in de vorm van chaos en drama. Wanhoop die zich regelmatig uitte in grensoverschrijdend gedrag. Grensoverschrijding in verschillende gradaties en gedaantes: verbaal, ten opzichte van het eigen of andermans lichaam, persoon of goed. Het onbegrensde als verlossing. Chaos en drama vertaald als avontuur. Absurditeit. Zoektocht naar levenswijsheid.
Tijdens mijn mijmeringen ging ik ineens voelen wat deze zin: “Het absurde bevrijdt niet, het bindt” in mij teweegbracht. Het kuste mijn herinneringen en ervaringen rondom drama, chaos en avontuur wakker. Het voelde alsof alles samenviel: mijn patronen, angsten, verlangens; hoe makkelijk ik me in anderen kon inleven en mezelf dan vergat, hoe ik bescherming zocht in uiterlijke kracht en het vond in innerlijke kracht, hoe twee kanten van dezelfde medaille zich in mij verenigen, hoe ik nu kan genieten van mijn vrijheid/zelfstandigheid, de liefde en het geluk dat het me heeft gebracht en hoe ik vandaag de dag nog steeds kan worstelen met de liefde en het geluk. Het voelde als thuiskomen bij mijn missie. Dit is waarin ik andere vrouwen wil en kan begeleiden omdat ik uit ervaring weet dat liefde en geluk ook voor hen bereikbaar zijn. Ook al is het heel donker.
Wil je meer weten over overafhankelijkheid, afhankelijkheidsrelaties en aanverwante thema's? Kijk op www.chakora.nl of maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvend gesprek.