Uit huis gaan
Het was niet de liefde
Die onvindbaar was
Het was ik
Stef Bos
De afgelopen weken kwam er een druk en luid gekwetter uit het piepkleine vogelhuisje in onze tuin. Van ’s morgens vroeg tot halverwege de avond kon je ze horen. De ouders vlogen af en aan om hun kleintjes te verzorgen. De dag na dat ik tegen mijn man zei, nou die ouders zullen ook wel blij zijn als de kleintjes straks uitvliegen, vlogen ze uit. ’s Ochtends vroeg waren ze uitgevlogen. Op één donzig en al behoorlijk gegroeid vogeltje na die nog aan het oefenen was met vliegen. Kennelijk hadden de ouders gezegd: of je er nu helemaal klaar voor bent of niet, het is tijd om te gaan!
Uit huis gaan. We doen het allemaal op een andere manier. De één moet al gaan als hij er nog niet klaar voor is. Een ander wacht lang met gaan vanuit verantwoordelijkheid, loyaliteit, onzekerheid, zwaarte, benauwdheid, etc.. Weer een ander vlucht weg. Er zullen er ook zijn die zich vrij voelen om te gaan en om terug te komen. Één ding is zeker, in onze weg naar autonomie is uit huis gaan, het zelf gaan doen, onze eigen weg gaan vinden, belangrijk.
Even belangrijk is het terugkeren waar we ooit vandaan zijn gegaan. Mensen die te makkelijk uit huis zijn gegaan – bijvoorbeeld door op bewust niveau alleen de praktische voordelen te zien van trouwen of samenwonen – voelen vaak een onbestemde onrust. Nadat partners van elkaar gescheiden zijn hoor je dan regelmatig dat het huwelijk eigenlijk nooit een echte kans heeft gehad, dat het huwelijk achteraf bezien een vlucht uit huis was.
Als een mens zich niet bewust is van waar hij vandaan komt - zijn herkomst - zijn gevoelens vaak onbestemd. Alsof ze in het luchtledige hangen en niet kunnen aankomen omdat er geen verbinding is met de vertrekplaats. Pas als hun oorsprong weer plek en eer krijgt ontstaat de verbinding met ‘ergens in geworteld voelen’.
Afscheid "nemen"
Ik had dit jaar voor geen goud willen missen, zegt ze terwijl ze me open en ontroerd aankijkt. We hebben met tussenpozen een jaar samen gewerkt aan haar verlatingsangst. Nu is het tijd om afscheid te nemen. We hebben net de laatste sessie gehad.
Voor haar ligt een hartvormig schilderijtje met een schildering die zelfliefde weergeeft. Via een visualisatie heb ik haar begeleid naar het schilderen. Als ze klaar is wilt ze graag van mij horen wat ik er in zie. Ik zeg, ik zie een boom die steeds verder en breder uitgroeit naar een rijke boomkroon. Dat klopt zegt ze. Dat is het ook maar mij ging het nog meer om de stam. Die is nu breed en stevig verbonden met de grond. Eerder voelde ik me meer een madeliefje met een slappe stengel die zo kon breken. De boom is rood, de kleur van de liefde, gaat ze verder. De gekrulde lijnen in het hart staan symbool voor mijn interactie met mijzelf en mijn interactie met anderen. Aan de buitenkant heb ik het hart ook rood geverfd, zodat alles wordt ingesloten door rood zelfliefde.
Ik denk, woh wat mooi, hoe ze dit doet. Het is niet dat alles nu is opgelost of voorbij is maar ze heeft het nu ingesloten. Met liefde omarmd. Het ontroerd me. Afscheid nemen blijft lastig en ze kent nu de waarde er van.
Haar ervaring m.b.t. het traject verwoordt ze als volgt.
Ik ben dichter bij mezelf komen te staan omdat de therapie vooral gericht is op doen i.p.v. praten. Ik heb geleerd dat mijn 'problemen' en gevoelens over mij gaan en niet over een ander. Ik durf achterover te leunen en heb geleerd om te voelen en luisteren naar mezelf.
Reis door de bewegingen van mijn ziel
Weer een boekje vol geschreven!
Vorige week was ik helemaal ondergedompeld in de prachtige masterclass van Wibe Veenbaas ‘De bewegingen van de Ziel’ van Phoenix opleidingen. Waar ik vanaf de eerste dag nieuwe betekenis leerde gaan geven aan het begrip toevertrouwen.
Steun aannemen heb ik moeten leren. Ik ben meer vertrouwd met het alleen te doen. Zo zette ik ook een aantal jaar geleden mijn eigen praktijk op ‘Chakora’. Heel spannend omdat ik – hoewel al jaren geschoold – uit een totaal ander vakgebied, overstapte. Ik kreeg de kans om terug in mijn ouderlijk huis te gaan wonen en dan ook daar mijn praktijk te vestigen. Het huis waar mijn roots liggen. De wortels waar mijn werk als therapeut op gestoeld is. Het was alsof het leven tegen mij zei: ‘Hé Ingrid, duidelijker kan ik het je niet maken, dit heb jij te doen en pak je kans.’
Dat aannemen was een uitdaging.
Het was belangrijk voor mij en mijn man om er ook volledig ons eigen huis van te maken, te mogen slopen wat mijn ouders met liefde en zorgvuldigheid hadden gebouwd. Ik wilde het vooral lichter maken. Meer licht in het huis laten doordringen. Ik besprak het met mijn moeder terwijl ik bang was voor haar verdriet dat ik wilde slopen en veranderen. Al jong wilde ik het verdriet van mijn moeder wegtoveren. Ze reageerde met: “Tuurlijk mijn kind, dat snap ik helemaal. En ja, dat is moeilijk voor me maar ik snap ook dat het nu nodig is dat jullie het huis je eigen kunnen maken.”
Dat aannemen was een tweede grote uitdaging. Ik had het al weer bijna afgestoten.
Toen het huis verbouwd was en door ons bewoond werd kwam mijn moeder bij ons eten. Tijdens het eten overhandigde ze mij een cadeau. Ze had het in stilte - in de tijd dat het huis verbouwd werd – bedacht en laten maken. Het huis, de chakora (sanskriet voor patrijs) en het bedeltje symbool voor geloof, hoop en liefde dat ze had gekregen toen ze van mij in verwachting was, had ze er in laten verwerken. Een schildering en een gedicht. Een grotere betuiging van haar steun, had ik niet kunnen ontvangen. Wat een cadeau en wat een les in aannemen. Zowel de schildering als het gedicht hangen heel zichtbaar in mijn praktijk op de muur, zodat ik elke keer als ik er naar kijk de steun van mijn moeder kan voelen en nog steeds kan voelen hoe moeilijk het is om het vol aan te nemen.
Tijdens de masterclass Bewegingen van de Ziel, vertelde ik aan iemand hoe ik bedding voor mijn praktijk had gecreëerd. Ik vertelde over de weg naar het vestigen van mijn praktijk in mijn ouderlijk huis en over de betekenis van Chakora, die de weg naar het ervaren van onze eigen volheid symboliseert. Genoemd naar een rode patrijs, Chakora, die in de mythologie wordt beschreven. De naam paste zo bij wat ik in de wereld wilde zetten omdat ik het ook zo ken om mijn eigen volheid kleiner te maken, niet vol te zien en ik tracht te werken met alles wat ik zelf ken. Een groepsgenoot reageerde met: wat een prachtig verhaal, vertel je dat ook altijd aan je cliënten? Het werd stil in mij, uhmmm, nee, niet altijd…..alleen als men er om vraagt …maar ….ik heb het wel op mijn website staan! Ik probeerde er nog een draai aan te geven maar voelde, oh jee daar ga ik. Wederom werd ik vol geconfronteerd met mijn moeite met aannemen. Dit keer van het aannemen van mijzelf.
Het is tijd. Tijd voor verandering dus ik dacht laat ik Chakora (met als ondertitel: Zet jou in je volle licht) maar eens in het volle licht zetten en deze reis met iedereen die het horen wilt delen. Bij deze dus.
En om af te sluiten: nog steeds vraagt mijn moeder regelmatig aan mij hoe het met mijn praktijk gaat. Ik vertel het haar iedere keer weer graag. Het grootste cadeau ontvang ik als ze mij dan aan kijkt en zegt: “Fantastisch he, dat het zo goed loopt.”
Schildering: Lily van Aert & Gedicht: Tim Stoop
Dan maar alleen!
Dan maar alleen! Op het moment dat ik dit kon voelen en het werkelijk kon menen, veranderde mijn leven. Dan maar zonder een man door het leven. Jaren lang had ik mijzelf terug gevonden in relaties die beschadigend voor me waren. En hoewel ‘Dan maar alleen.’ een zin was die al eerder door mijn gedachten was gegaan, had de zin nu een andere betekenis gekregen. Voorheen voelde ik me er vaak zielig en verongelijkt bij. Het was tot op dat moment een reactie geweest vanuit een slachtoffergevoel.
Nu was het anders. Dat kon ik tot elke vezel in mijn lijf voelen. De gedachte maakte me sterk. Alleen had niet meer de lading van zielig maar van kracht. Het voelde alsof er een deur was open gegaan waar ik tot dan toe nog geen toegang tot had gehad. De sleutel zat in mezelf toestemming geven en daardoor een andere intentie kunnen ervaren. Het was niet: “ Dan maar alleen, zie je wel het is mij toch niet gegund” maar “Ik mag ook gelukkig zijn.” en “Dan ga ik wel alleen op zoek naar het geluk! ” Doordat ik verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn eigen geluk, kon ik leren, dit te gaan ontvangen.
Niet zo heel lang daarna leerde ik mijn huidige man kennen. Dat bleek een eerste grote uitdaging in het ontvangen te zijn. Samen zijn we een reis aangegaan die nog steeds voortduurt.
Aanpassing en overafhankelijkheid
In de aanpassing - die kenmerkend is voor overafhankelijkheid - zijn we vooral bezig met anderen gelukkig te maken. We zijn in de veronderstelling daar de ander mee te helpen. Echter in wezen is het een magisch denken, die voorbij gaat aan onze menselijkheid. We bezitten geen magie en zijn niet in staat om het geluk af te dwingen. Nog het geluk van onze partner, nog ons eigen geluk. Geluk komt en gaat, het enige wat we kunnen doen is ons openstellen voor dat wat er voor ons is en daarvoor dankbaar zijn.
Iets wat samenvalt is met de ander gelukkig willen maken, is dat we niet zijn met de realiteit. We leven in een illusie dat we door maar veel zorg en aandacht te geven de ander zal veranderen. We zien en nemen niet wat er werkelijk in de relatie is. Anderen om ons heen zien vaak dat de verhouding niet goed is. Om het geloof in stand te houden dat deze partner de ware is, onderdrukken we onze eigen behoeften en rationaliseren we ieder spoortje van twijfel weg. Zo houden we de illusie in stand.
Niet alleen geluk verbindt. Ook ongeluk verbindt. In onze ziel zijn we ten diepste op zoek om het diepgaande gevoel van eenzaamheid te stillen. Zonder ons daar van bewust te zijn gaat onze ziel op zoek naar gelijkgestemden. Als we nog niet in staat zijn om onszelf lief te hebben, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die nog niet in staat is om zichzelf lief te hebben. Als we onszelf onbewust geen toestemming geven om gelukkig te worden, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die dat eveneens onbewust ook kent. De illusie die dan kan ontstaan is, als ik jou geef wat jij hebt gemist en jij aan mij geeft wat ik heb gemist dan worden wij samen gelukkig. Het ware geluk komt echter uit verbinding met onze eigen ziel. Alleen als beide partners verantwoordelijkheid gaan dragen voor hun eigen zielendelen, worden ze gelijkwaardig aan elkaar. Versterken en inspireren ze elkaar. Vullen ze elkaar aan. Dan breekt de zon door.
Werken met trauma en seksualiteit
Ik ben weer een prachtige training rijker. Met een mooie groep mensen zijn we een reis gestart rondom het veelomvattende onderwerp ‘Werken met trauma & seksualiteit’. Vraagstukken die daarin vaak spelen, hebben te maken met kijken naar seksualiteit en sensualiteit: plezier toestaan, ontvankelijk zijn en vertrouwen hebben. Dit leidt tot werken met schaamte, zelfvertrouwen en zelfbeeld.
Welke boodschappen hebben we ontvangen over seks en seksualiteit? Van ouders, school, vriendjes en vriendinnetjes? Hoe spelen die boodschappen nu nog een rol in je seksuele leven?
Hoe spelen patronen een rol? Individuele patronen? Relatiepatronen? Culturele patronen?
Hoe werken traumabanden door in ons seksueel leven? Hoe kan je disfunctionele (cyber) omgangsvormen vermijden? Hoe verder na een affaire? En wat als in een langdurige relatie seks eentonig wordt of verdwijnt?
Oftewel, zoals Salt-N-Peppa het jaren geleden al zongen: Let’s talk about sex. Let’s tell how it is. And how it could be. How it was and of course how it should be.
Reiki-Roparun actie
Chakora is ook dit jaar weer sponsor van het Roparun-team 136 'Daar lopen we voor'.
https://www.daarlopenwevoor.nl/
Via de Reiki- Roparun actie van Chakora is weer een mooi bedrag opgehaald voor team 'Daar lopen we voor' en daarmee voor de Roparun. Het doel van de Roparun is mensen ondersteunen die zich in het laatste stadium van kanker bevinden, met het motto 'Leven toevoegen aan de dagen waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’.
Dank voor jullie bijdrage!
Weer twee fijne reviews
100% jezelf mogen zijn & veel verschil
Ingrid heeft een warme en liefdevolle benadering. Bij haar krijg je het idee dat je 100% jezelf mag zijn en je onvoorwaardelijk wordt geaccepteerd. Alsof je in gesprek gaat met een close vriend of familie maar dan met de therapeutische insteek is n begeleiding. Geweldige ervaring. Helaas wegens omstandigheden en verhuizing niet langer bij haar verder behandeld kunnen worden. In de korte tijd namelijk al zo veel verschillen opgemerkt. Heel dankbaar! (Lara - Breda).
Leren wat emoties betekenen en hoe je er mee om kan gaan.
Ik kwam bij Ingrid voor familierelatie therapie eigenlijk met 1 onderwerp in gedachten. Al bij het introductiegesprek voelde ik dat er meer te bespreken was dan ik dacht. Ingrid heeft me geholpen hier woorden aan te geven en te voelen wat dit voor mij betekende en hoe ik ermee kan omgaan. Ik voelde me gelijk veilig bij Ingrid, ze gaf me echt het gevoel gehoord en erkend te worden. (Anoniem - Breda).
Good people do bad things
Goed en kwaad, het gaat er vaak over in mijn praktijk. In de partnerrelatie komt het vaak ter sprake als één van de partners is vreemd gegaan. In de individuele begeleiding bij ervaringen rondom grensoverschrijdend gedrag.
Vanochtend weer veel mooie dingen mogen leren over het moeilijke onderwerp ‘seksueel misbruik’ in een bijscholing door oa. Iva Bicanic, waar ook weer nadruk werd gelegd op - zoals ik al jaren geleden in de opsporing leerde - ‘good people do bad things’. Het onderscheid tussen goed en kwaad is niet zwart wit.
Stappen maken en stappen zien!
We werkte in de sessie met identiteit en ego. Voor de tussentijdse opdracht vroeg ik haar te schilderen hoe het is en waar ze naar verlangde. Ze gaf het op deze (prachtige) manier weer. Toen ze het meenam vertelde ze: eigenlijk is het niet meer helemaal zo (afbeelding links). En is er ook al best wel wat van deze (afbeelding rechts). Maar zo was het wel toen ik bij jou startte.
Constateren dat er al mooie stappen zijn gemaakt en daarmee de vooruitgang zien, is zo waardevol en belangrijk voor ieder traject. Individueel of relatiebegeleiding.
Gewoon zelfliefde
“Ik ken dit nummer maar het is nog nooit zo binnen gekomen.”, zegt hij tegen mij als de muziek stopt. Het is het eind van de sessie. Ik kijk hem aan en zie tranen. “Als ik tranen zie dan weet ik dat er een lijntje naar het hart is geopend en dan weet ik dat ik goed zit.”, hoor ik de stem van één van mijn docenten van Phoenix opleidingen in mijn hoofd zeggen. Het is een zinnetje dat vaak met mij meereist en dat ik op mijn beurt weer deel met mijn cliënten. Zo ook vandaag. Hij knikt, kijkt mij aan en zegt: “Ja, zo voelt het ook. Alsof ik dit voor de eerste keer in mijn leven voel.”
De sessie stond in het teken van zelfliefde. Naar jezelf kijken met een open hart. De veroordeling waarmee je jezelf verfoeit omhelzen. Wegrennen en jezelf verstoppen kan in het moment zelf soms voelen als een verlangen maar het is een angstreactie. Om er in te leren moet je door het proces van vallen en opstaan heen. Met zachte ogen naar jezelf kijken, eigen zelfverwijten omarmen en jezelf nog meer kansen geven om te vallen en weer op te staan.
Als ik zijn ogen ontmoet ben ik in gedachten bij een moment, niet zo heel lang geleden, waarin ik mezelf verfoeide en schaamde. Een moment waarin ik worstelde met het gevoel van wegvluchten en mijzelf permissie geven om te mogen blijven. Het werd een mengeling van allebei en voelde heel naakt. Alle nare en verwarrende emoties van dat moment stromen weer even door mijn lijf als ik hem aankijk en het gebruik als basis van deze ontmoeting om hem te leren in menselijkheid en compassie. Hem zo laat ervaren hoe het ons mensen ook kan verbinden als we ons tonen in onze worstelingen. Empathie voor anderen begint met compassie voor onszelf.
Die volgende dag ontving ik een berichtje van hem. Het eindigt met: “Ik vond het weer bijzonder gisteren.”
Iets zoekt kleur. Iets roept een vorm.
Iets dringt zich op als een raadsel. Iets laat zich
niet ontleden, niet begrijpen, niet verleiden.
Iets is er dat meekomt met de liefde.
Zoiets als de illusie en ruimte, als hunker.
Naar geborgenheid die zich loskoppelt van de pijn.
Of zoiets als het verhaal van wie we zijn
dat we in onszelf ontdekken als we elkaar
onbevangen betreden, onbelemmerd aan elkaar geven,
ademloos wang aan wang verder gaan.
Claire vanden Abbeele