Schrijfsels

Van mijmeringen naar missie

De eerste zin uit het boek dat ik deze zomer las, zette me aan het denken. Het was de zin:

Het absurde bevrijdt niet, het bindt

Albert Camus

Met deze zin opent het verhaal in Het Puttertje van Donna Tart en voelde ik als lezer dat ik direct werd geraakt in mijn eigen verhaal en in mijn zoektocht als professional. Wat sprak mij zo aan in deze zin? Waar resoneerde het? Ik kende dit. Dat wist ik zeker. Ik herkende in de verhaallijn van dit boek de symbiose in relaties en de destructieve aard van een aantal relaties. Mijn eigen symbiotische aard ken ik heel goed en over destructieve relaties kan ik vanuit het verleden ook meepraten. Hoewel deze ene zin alles voor mij leek samen te vatten, kon ik er maar lastig mijn vinger op leggen. Frustrerend vond ik dat. Echter, de zin had iets in mij in beweging gezet. Tijd voor nog meer innerlijk onderzoek.

Mijn gedachten reisden terug naar een moment dat ik de leeftijd van ongeveer veertien jaar had bereikt. Jong en vol van alle nieuwe indrukken die op me af kwamen. Indrukken door uiterlijke en innerlijke lichamelijke ontwikkelingen zoals: mijn veranderende meisjeslichaam naar een jonge vrouw, het opkomen van puistjes, het omgaan met menstruaties en daarbij behorende op- en neergaande stemmingen. Maar ook een manier vinden om mezelf opnieuw te verhouden tot mijn medeleerlingen, het schoolsysteem, de waarden, normen en verwachtingen van thuis. Op de achtergrond groeide mijn bewustwording van de grootte van de wereld en mijn gemis aan zelfstandigheid hetgeen ik overdekte met bravoure. Achteraf bezien deed ik alles om mijn eenzaamheid en nietigheid ten opzichte van de rest van de wereld niet te hoeven voelen.

Ik werd geleefd door alles wat er op me af kwam en was helemaal niet bezig met wat ik zelf wilde of wat goed voor mij was. Wel met me staande houden en aan de verwachtingen voldoen. Daar werd ik ook voor geprezen met complimenten en goedkeurende blikken. Niet voor het stilstaan bij de leegte die ik diep van binnen voelde.

Ik kreeg verkering. Vaste verkering zoals we dat toen noemden, om aan te geven dat het serieus was. Ongelooflijk verliefd was ik op hem. Hij overlaadde me met liefdesverklaringen: kaarten, tekeningen en cadeaus. Op een dag zag ik hem naar me toe komen lopen met een grote, prachtige lach en een bos rozen. Ik schrok er zo van dat ik letterlijk weg rende. Ik wist me geen raad met de diepte van zijn liefde. Liefdesbang.

Er volgde een tijd waarin ik vluchtte in relaties waarin ik niet zo bang hoefde te zijn voor de diepte van de liefde. We vonden elkaar in onze eenzaamheid en angst. Daarin samenzijn was onze vorm van de liefde. Het waren relaties waarin ik steeds heen en weer getrokken werd tussen de binding van het elkaar herkennen/vinden in de eenzaamheid, de minachting voortkomend uit de weerspiegeling en de wanhoop. Wanhoop in de vorm van chaos en drama. Wanhoop die zich regelmatig uitte in grensoverschrijdend gedrag. Grensoverschrijding in verschillende gradaties en gedaantes: verbaal, ten opzichte van het eigen of andermans lichaam, persoon of goed. Het onbegrensde als verlossing. Chaos en drama vertaald als avontuur. Absurditeit. Zoektocht naar levenswijsheid.

Tijdens mijn mijmeringen ging ik ineens voelen wat deze zin: “Het absurde bevrijdt niet, het bindt” in mij teweegbracht. Het kuste mijn herinneringen en ervaringen rondom drama, chaos en avontuur wakker. Het voelde alsof alles samenviel: mijn patronen, angsten, verlangens; hoe makkelijk ik me in  anderen kon inleven en mezelf dan vergat, hoe ik bescherming zocht in uiterlijke kracht en het vond in innerlijke kracht, hoe twee kanten van dezelfde medaille zich in mij verenigen, hoe ik nu kan genieten van mijn vrijheid/zelfstandigheid, de liefde en het geluk dat het me heeft gebracht en hoe ik vandaag de dag nog steeds kan worstelen met de liefde en het geluk. Het voelde als thuiskomen bij mijn missie. Dit is waarin ik andere vrouwen wil en kan begeleiden omdat ik uit ervaring weet dat liefde en geluk ook voor hen bereikbaar zijn. Ook al is het heel donker.

Wil je meer weten over overafhankelijkheid, afhankelijkheidsrelaties en aanverwante thema's? Kijk op www.chakora.nl of maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvend gesprek.

by Ingrid Aangenendt

Ik hou van jou!

Dat doe ik voor jou;

Met alle liefde, plezier

en

tegenzin.

Ik hou van jou. Woorden met veel betekenis. Daarom mag er ook betekenis aan worden ontleend. Hoe is de balans tussen geven en nemen in jouw relatie? Wat breng jij? En wat brengt het jou?

De ontmoeting tussen mensen is zo complex omdat er zoveel in één moment samenkomt. In de ontmoeting nemen we alles van onszelf mee. Onze levensgeschiedenis in een enkel ogenblik samengevat. Het heeft me heel wat jaar gekost om alleen al te kunnen voelen, dat dit inderdaad zo is.

Als je in de dynamiek van overafhankelijkheid zit, is het makkelijker om te geven dan om aan te nemen. Liefde aannemen doet pijn. Het brengt je in contact met je kwetsbaarste gevoelens. Je angsten. Je pijn. Onbewust ga je dat uit de weg. Leef je je in, in de ander. Zorg je voor de ander en heb je zoveel als mogelijk je liefste, lief. Wat je hierin uit de weg gaat, is de ontmoeting met de diepte van het contact. Door je liefde en zorg te tonen en daarin jezelf weg te cijferen, verklein je gevoelsmatig de kans om afgewezen te worden. De hechtingspijn wordt zo zorgvuldig vermeden.

In de balans van geven en nemen wordt het dan lastig om de liefde te laten stromen. Onbewust wordt er steeds een blokkade opgeworpen. Omdat dit proces op een onbewust niveau plaats vindt, vertaald zich dit vaak in ongenoegen en klachten ten aanzien van de partner. Afhankelijk van de veiligheid van de relatie, zullen deze klachten geuit worden. Als de relatie niet veilig genoeg is en de veiligheid onvoldoende in het eigen lijf wordt ervaren, is er vruchtbare grond geboren voor een afhankelijkheidsrelatie.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wil je mijn blogs graag lezen en op de hoogte worden gebracht van nieuwe blogs? Geïnspireerd worden met kunstzinnige werken of gedichten? Volg dan de facebookpagina van Chakora. Wil je meer weten over overafhankelijkheid en afhankelijkheidsrelaties? Of gewoon eens kennismaken? Mail of bel me voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek?

by Ingrid Aangenendt

Gedicht: Spiegelbeeld

Het spiegelbeeld danst op de grond.
Ze komt en gaat.
Met de stroom van de wolken.
Daar ben je.
Meedeinend op het geruis van de bladeren.
Omarmd door het zonlicht.
En nu?
Nu ben je weer weg.
Weg of onzichtbaar?
Zichtbaar verscholen.
Zich verstoppend voor wolken.
Achter wolken.
In een eigen wereld.
Om?
Om weer tevoorschijn te komen!

by Ingrid Aangenendt

Rouwen in Corona-tijden

Pas geleden stond ik samen met mijn familie voor de opgaaf om in deze bizarre Corona- tijden de laatste eer te betonen aan een dierbare. Ik kan er heel veel over zeggen. Ga ik niet doen. Ik ben er niet aan toe en het voelt te persoonlijk. Wat ik wel kan zeggen is dat ik ongelooflijk blij was dat ik heb geleerd om mijn gevoel te uiten. Dat ik dit kon doen zonder dat het een naar buitengericht doel had. Gewoon puur voor mezelf. Een mooi gevolg was dat het iets teweeg bracht in mijn gezin. Er vormde zich gesprekken over hoe wij dit allemaal anders beleefden. Gesprekken over: verlangen, gemis, beperkingen door de afstand regels, verdriet, blokkades, oordelen en eigen moeite.

Daarna kwam ik bij het gemis en verlangen om ook de verbinding met familieleden buiten het gezin te voelen. Maar hoe doe je dat nu de traditie van bij elkaar komen, anekdotes vertellen, steun zoeken en geven ineens niet meer mogelijk is door alle maatregelen. Hoe doe ik dat? In deze situatie? Met deze familieleden? Ik wist dat ik een andere manier moest zoeken om ze mee te nemen in wat er in mij omging. En ik had een paar ideeën maar voelde vervolgens de angst op afwijzing. Hoe wordt dat dan ontvangen? Misschien staat het teveel van ze af. Is het teveel mijn manier. Wat doet dat dan met mij? Allemaal thema’s die langs kwamen en die me vroeger zouden hebben weerhouden of hadden geblokkeerd. Hadden. Want nu voel ik de dankbaarheid dat ik de moeite heb genomen om een manier te zoeken en die daardoor ook vond. Het bracht me dat ik ondanks het enorme gemis om fysiek bij elkaar te kunnen zijn, de verbinding weer kon voelen.

De grote stilte
Was in aantocht
Is gekomen
Nam je mee
Geruisloos
En laat achter
Een bloem

by Ingrid Aangenendt