Reis door de bewegingen van mijn ziel
Weer een boekje vol geschreven!
Vorige week was ik helemaal ondergedompeld in de prachtige masterclass van Wibe Veenbaas ‘De bewegingen van de Ziel’ van Phoenix opleidingen. Waar ik vanaf de eerste dag nieuwe betekenis leerde gaan geven aan het begrip toevertrouwen.
Steun aannemen heb ik moeten leren. Ik ben meer vertrouwd met het alleen te doen. Zo zette ik ook een aantal jaar geleden mijn eigen praktijk op ‘Chakora’. Heel spannend omdat ik – hoewel al jaren geschoold – uit een totaal ander vakgebied, overstapte. Ik kreeg de kans om terug in mijn ouderlijk huis te gaan wonen en dan ook daar mijn praktijk te vestigen. Het huis waar mijn roots liggen. De wortels waar mijn werk als therapeut op gestoeld is. Het was alsof het leven tegen mij zei: ‘Hé Ingrid, duidelijker kan ik het je niet maken, dit heb jij te doen en pak je kans.’
Dat aannemen was een uitdaging.
Het was belangrijk voor mij en mijn man om er ook volledig ons eigen huis van te maken, te mogen slopen wat mijn ouders met liefde en zorgvuldigheid hadden gebouwd. Ik wilde het vooral lichter maken. Meer licht in het huis laten doordringen. Ik besprak het met mijn moeder terwijl ik bang was voor haar verdriet dat ik wilde slopen en veranderen. Al jong wilde ik het verdriet van mijn moeder wegtoveren. Ze reageerde met: “Tuurlijk mijn kind, dat snap ik helemaal. En ja, dat is moeilijk voor me maar ik snap ook dat het nu nodig is dat jullie het huis je eigen kunnen maken.”
Dat aannemen was een tweede grote uitdaging. Ik had het al weer bijna afgestoten.
Toen het huis verbouwd was en door ons bewoond werd kwam mijn moeder bij ons eten. Tijdens het eten overhandigde ze mij een cadeau. Ze had het in stilte - in de tijd dat het huis verbouwd werd – bedacht en laten maken. Het huis, de chakora (sanskriet voor patrijs) en het bedeltje symbool voor geloof, hoop en liefde dat ze had gekregen toen ze van mij in verwachting was, had ze er in laten verwerken. Een schildering en een gedicht. Een grotere betuiging van haar steun, had ik niet kunnen ontvangen. Wat een cadeau en wat een les in aannemen. Zowel de schildering als het gedicht hangen heel zichtbaar in mijn praktijk op de muur, zodat ik elke keer als ik er naar kijk de steun van mijn moeder kan voelen en nog steeds kan voelen hoe moeilijk het is om het vol aan te nemen.
Tijdens de masterclass Bewegingen van de Ziel, vertelde ik aan iemand hoe ik bedding voor mijn praktijk had gecreëerd. Ik vertelde over de weg naar het vestigen van mijn praktijk in mijn ouderlijk huis en over de betekenis van Chakora, die de weg naar het ervaren van onze eigen volheid symboliseert. Genoemd naar een rode patrijs, Chakora, die in de mythologie wordt beschreven. De naam paste zo bij wat ik in de wereld wilde zetten omdat ik het ook zo ken om mijn eigen volheid kleiner te maken, niet vol te zien en ik tracht te werken met alles wat ik zelf ken. Een groepsgenoot reageerde met: wat een prachtig verhaal, vertel je dat ook altijd aan je cliënten? Het werd stil in mij, uhmmm, nee, niet altijd…..alleen als men er om vraagt …maar ….ik heb het wel op mijn website staan! Ik probeerde er nog een draai aan te geven maar voelde, oh jee daar ga ik. Wederom werd ik vol geconfronteerd met mijn moeite met aannemen. Dit keer van het aannemen van mijzelf.
Het is tijd. Tijd voor verandering dus ik dacht laat ik Chakora (met als ondertitel: Zet jou in je volle licht) maar eens in het volle licht zetten en deze reis met iedereen die het horen wilt delen. Bij deze dus.
En om af te sluiten: nog steeds vraagt mijn moeder regelmatig aan mij hoe het met mijn praktijk gaat. Ik vertel het haar iedere keer weer graag. Het grootste cadeau ontvang ik als ze mij dan aan kijkt en zegt: “Fantastisch he, dat het zo goed loopt.”
Schildering: Lily van Aert & Gedicht: Tim Stoop
Dan maar alleen!
Dan maar alleen! Op het moment dat ik dit kon voelen en het werkelijk kon menen, veranderde mijn leven. Dan maar zonder een man door het leven. Jaren lang had ik mijzelf terug gevonden in relaties die beschadigend voor me waren. En hoewel ‘Dan maar alleen.’ een zin was die al eerder door mijn gedachten was gegaan, had de zin nu een andere betekenis gekregen. Voorheen voelde ik me er vaak zielig en verongelijkt bij. Het was tot op dat moment een reactie geweest vanuit een slachtoffergevoel.
Nu was het anders. Dat kon ik tot elke vezel in mijn lijf voelen. De gedachte maakte me sterk. Alleen had niet meer de lading van zielig maar van kracht. Het voelde alsof er een deur was open gegaan waar ik tot dan toe nog geen toegang tot had gehad. De sleutel zat in mezelf toestemming geven en daardoor een andere intentie kunnen ervaren. Het was niet: “ Dan maar alleen, zie je wel het is mij toch niet gegund” maar “Ik mag ook gelukkig zijn.” en “Dan ga ik wel alleen op zoek naar het geluk! ” Doordat ik verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn eigen geluk, kon ik leren, dit te gaan ontvangen.
Niet zo heel lang daarna leerde ik mijn huidige man kennen. Dat bleek een eerste grote uitdaging in het ontvangen te zijn. Samen zijn we een reis aangegaan die nog steeds voortduurt.
Aanpassing en overafhankelijkheid
In de aanpassing - die kenmerkend is voor overafhankelijkheid - zijn we vooral bezig met anderen gelukkig te maken. We zijn in de veronderstelling daar de ander mee te helpen. Echter in wezen is het een magisch denken, die voorbij gaat aan onze menselijkheid. We bezitten geen magie en zijn niet in staat om het geluk af te dwingen. Nog het geluk van onze partner, nog ons eigen geluk. Geluk komt en gaat, het enige wat we kunnen doen is ons openstellen voor dat wat er voor ons is en daarvoor dankbaar zijn.
Iets wat samenvalt is met de ander gelukkig willen maken, is dat we niet zijn met de realiteit. We leven in een illusie dat we door maar veel zorg en aandacht te geven de ander zal veranderen. We zien en nemen niet wat er werkelijk in de relatie is. Anderen om ons heen zien vaak dat de verhouding niet goed is. Om het geloof in stand te houden dat deze partner de ware is, onderdrukken we onze eigen behoeften en rationaliseren we ieder spoortje van twijfel weg. Zo houden we de illusie in stand.
Niet alleen geluk verbindt. Ook ongeluk verbindt. In onze ziel zijn we ten diepste op zoek om het diepgaande gevoel van eenzaamheid te stillen. Zonder ons daar van bewust te zijn gaat onze ziel op zoek naar gelijkgestemden. Als we nog niet in staat zijn om onszelf lief te hebben, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die nog niet in staat is om zichzelf lief te hebben. Als we onszelf onbewust geen toestemming geven om gelukkig te worden, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die dat eveneens onbewust ook kent. De illusie die dan kan ontstaan is, als ik jou geef wat jij hebt gemist en jij aan mij geeft wat ik heb gemist dan worden wij samen gelukkig. Het ware geluk komt echter uit verbinding met onze eigen ziel. Alleen als beide partners verantwoordelijkheid gaan dragen voor hun eigen zielendelen, worden ze gelijkwaardig aan elkaar. Versterken en inspireren ze elkaar. Vullen ze elkaar aan. Dan breekt de zon door.