Pas geleden stond ik samen met mijn familie voor de opgaaf om in deze bizarre Corona- tijden de laatste eer te betonen aan een dierbare. Ik kan er heel veel over zeggen. Ga ik niet doen. Ik ben er niet aan toe en het voelt te persoonlijk. Wat ik wel kan zeggen is dat ik ongelooflijk blij was dat ik heb geleerd om mijn gevoel te uiten. Dat ik dit kon doen zonder dat het een naar buitengericht doel had. Gewoon puur voor mezelf. Een mooi gevolg was dat het iets teweeg bracht in mijn gezin. Er vormde zich gesprekken over hoe wij dit allemaal anders beleefden. Gesprekken over: verlangen, gemis, beperkingen door de afstand regels, verdriet, blokkades, oordelen en eigen moeite.
Daarna kwam ik bij het gemis en verlangen om ook de verbinding met familieleden buiten het gezin te voelen. Maar hoe doe je dat nu de traditie van bij elkaar komen, anekdotes vertellen, steun zoeken en geven ineens niet meer mogelijk is door alle maatregelen. Hoe doe ik dat? In deze situatie? Met deze familieleden? Ik wist dat ik een andere manier moest zoeken om ze mee te nemen in wat er in mij omging. En ik had een paar ideeën maar voelde vervolgens de angst op afwijzing. Hoe wordt dat dan ontvangen? Misschien staat het teveel van ze af. Is het teveel mijn manier. Wat doet dat dan met mij? Allemaal thema’s die langs kwamen en die me vroeger zouden hebben weerhouden of hadden geblokkeerd. Hadden. Want nu voel ik de dankbaarheid dat ik de moeite heb genomen om een manier te zoeken en die daardoor ook vond. Het bracht me dat ik ondanks het enorme gemis om fysiek bij elkaar te kunnen zijn, de verbinding weer kon voelen.
De grote stilte
Was in aantocht
Is gekomen
Nam je mee
Geruisloos
En laat achter
Een bloem
