De droom
Ze zijn al meer dan 20 jaar bij elkaar. Ze denken dat de liefde nog stroomt vertellen ze, alleen niet meer vrij. Er staan een aantal flinke blokkades op de weg. De sfeer tussen hen is messcherp, dat hadden ze zelf ook al opgemerkt. De pijn van het gemis is voelbaar in haar woede en in zijn verdriet. Er is veel afstand en zijn pogingen om de afstand te verkleinen, lijken het alleen maar erger te maken. Het is een relatiepatroon dat ik vaker tegenkom. Zij vast in haar eigen controledrang, perfectie en daarmee ook haar groeiende gemis. Hij vast in de passiviteit en het droombeeld van een/zijn vrouw, waardoor hij haar niet bereikt en zij zich niet gezien voelt. Het raakt me als hij met overtuiging zegt dat hij nog steeds van haar houdt en hier heel graag samen door heen wilt komen en zij nauwelijks reageert. Als ik mijn waarneming bij haar check zegt ze: Wat wil je als je al die jaren alles hebt gedaan en nooit gezien wordt! Het raakt me opnieuw als zij zegt: ‘Ik kan niet meer, ik kan het beeld niet meer ophouden voor de buitenwereld.’
De relatie was op een beeld gericht en niet op dat wat er werkelijk was. Niet op wie zij werkelijk waren. Nu zijn ze op het punt om dat patroon te stoppen, door de relatie te verbreken of de relatie te veranderen.
Blik op het onontwikkelde vrouwelijk en mannelijk bewustzijn
De vrouw, het mannelijke in de vrouw
Als de vrouw weinig contact heeft met haar mannelijke kant dan wordt haar boosheid en daarmee ook een deel van haar kracht onderdrukt. Haar kracht komt dan meestal tot uiting via controle en/of perfectionisme. De prijs is dat ze onbereikbaar wordt en daarmee haar eigen gemis voedt. Die boosheid leren insluiten, valt nog niet mee. Vaak, jarenlange en of zelfs generaties lange onderdrukte boosheid komt, als het ventiel voorzichtig wordt opengedraaid, als een ongeleid projectiel naar buiten. Dit heeft vaak tot gevolg dat de vrouw het gevoel ontwikkeld dat dit gedrag een soort van ‘bewijst’ dat ze minder, irrationeel of hysterisch is. Dan is de keuze om de boosheid te onderdrukken en ondergronds te laten gaan, een stuk eenvoudiger.
Een ander struikelblok in de weg van het omarmen van de eigen boosheid zijn opkomende schuldgevoelens en gevoelens van zelfveroordeling. Schuldgevoelens zijn iets waar heel veel vrouwen die de weg naar zichzelf zoeken last van hebben. Op een of andere manier voelen vrouwen zich verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van hun omgeving, inclusief de stemmingen en gevoelens. Schuldgevoelens vormen een ideale bliksemafleider om niet in contact te hoeven komen met hun eigen boosheid, woede en assertiviteit, en ongemerkt blokkeren vrouwen daardoor de toegang tot hun kracht.
De man, het vrouwelijke in de man
Als de man zijn eigen vrouwelijke kwaliteiten niet in zichzelf herkent en ontwikkelt, maar buiten zichzelf plaatst, zal hij zijn vriendin of vrouw heel hard nodig hebben. Hij voelt zich heel kwetsbaar op gevoelsgebied en besteedt dat dan uit aan haar. Zij draagt dan het volle gewicht van dat wat hij zelf had moeten ontwikkelen en dragen, en die last is zwaarder dan een vrouw die in het zonnetje wordt gezet aanvankelijk beseft. Door de projectie ziet de man haar namelijk niet zoals ze is, maar ziet een droom- wensbeeld gevoed door onontwikkelde meer vrouwelijke eigenschappen (anima). Deze mannen projecteren sprookjesachtige beelden op de vrouw op wie ze verliefd zijn. In zijn verliefdheid kan hij superromantisch zijn, maar onder de oppervlakte ongelooflijk beklemmend. De vrouw moet namelijk alles in het werk stellen om aan dat beeld te voldoen, want hij kan haar niet zien zoals ze is, maar alleen zoals hij graag zou willen dat ze was. Ze komt een soort van gevangen te zitten. Uiteindelijk zal de man ook gevangen komen te zitten als zijn partner bozer en bozer raakt, hij had namelijk zijn vrouw nodig om zichzelf te voelen en te voeden.
Gebruikte bron in het schrijven van deze blog, het boek: ‘Over het mannelijke in de vrouw & het vrouwelijke in de man’ – Karen M. Hamaker- Zondag.
