Ken je dat gevoel? Het gevoel: Hier wil ik voor altijd blijven. Niets anders als dit. Geborgenheid, warmte, veiligheid. Bescherming tegen alles. Afgesloten van alles.
In een begeleidde sessie was ik weer even terug in de baarmoeder van mijn moeder. Als het aan mij had gelegen was ik er uren blijven liggen. Ik kon zo goed voelen hoe mijn lichaam niet in beweging wilde komen. Precies zoals bij mijn geboorte waardoor medisch ingrijpen voor de artsen noodzakelijk was. Vanaf dat moment werd ik dwingend het leven in getrokken. En geduwd.
Mijn zuurstoftekort in de baarmoeder maakte dat ik met een tangverlossing geboren ben en slechts een moment bij mijn moeder kon zijn. Zoals mijn moeder zei: “Ik mocht je heel even vasthouden en woeps, weg was je.”. De couveuse in. De artsen hebben accuraat en goed gehandeld om mij direct van alle nodige medische zorg te voorzien. Ik heb mijn leven aan hun accurate handelen te danken. Zelfs twee keer hebben ze mijn leven gered. In de couveuse klapte mijn beiden longetjes in. Mijn ouders kregen de opdracht om de geboortekaartjes terug te halen. Nogmaals werd ik met succes dwingend in leven gehouden.
De couveuse. Een doorzichtig bakje waarin baby’s de medische zorg krijgen die ze nodig hebben. Alleen medische zorg is niet waar een pasgeboren baby op zielsniveau naar verlangd. De ziel van een baby verlangt naar de geborgenheid, veiligheid en bescherming van haar moeder, zoals zij dat heeft ervaren in haar baarmoeder. Haar warmte, stem, aanraking, voeding en haar kloppende hart. Het is een pril en basaal diep verlangen na de onstuimigheid van een bevalling. Dicht bij de moeder kan het kind bekomen van deze grootse ervaring. De couveuse is een ervaring die daar heel ver vandaan is, als je erin ligt met slangetjes en naaldjes in je lijf, handen die je ongevraagd aanraken, veel licht, onbekende geluiden van medische apparatuur, onbekende geuren en ver weg van je moeder.
Later in mijn leven zou ik leren hoe belangrijk deze gebeurtenissen zijn geweest voor existentiële vragen die als een rode draad door mijn leven lopen. Vragen die op een bepaalde laag elke dag voelbaar zijn. Vragen zoals: Mag ik er wel zijn? Had ik wel geboren mogen worden? Samengaand met een onderdrukt en onbewust maar diep verlangen naar geborgenheid, warmte en veiligheid. Een verlangen dat teruggaat naar de tijd in de baarmoeder.
In mijn leven heb ik vaak op verkeerde plaatsen gezocht om dit verlangen te stillen. Een onbewust zoeken – overdekt met bravoure en onkwetsbaarheid – waarin ik steeds weer zocht naar antwoorden buiten mijzelf. Bij anderen. Ongezonde symbiose. Een zoeken vanuit een jonge behoefte.
Ik vond de antwoorden in mijzelf. Door pijn te helen. Met hulp en steun van anderen. Anderen die zich meer en meer opende naarmate ik mij opende. Een bijzondere reis……….
Aandachtige ogen.
Kijkend.
Van achter glas.
Volgend.
Verwonderend over die vreemde wereld.
Van piepjes, lichtjes, mensen en veel gedoe.
Geen gehoor.
Nog harder huilen.
Dan?
Niemand
Ineens. Iemand die me aanraakt, verlegt. Iets met me doet.
Geen troost.
Weer vertel ik met mijn ogen.
Geen gehoor.
Hoe vertel je nog meer met je ogen?
Weer weg.
Hoe?
Moe.
Tijd om te slapen.
Om te gapen.
Au. Huilen.
Wat is dat toch in mijn keel.
Geen gehoor.
Slaap.
Zacht.
