Dan maar alleen! Op het moment dat ik dit kon voelen en het werkelijk kon menen, veranderde mijn leven. Dan maar zonder een man door het leven. Jaren lang had ik mijzelf terug gevonden in relaties die beschadigend voor me waren. En hoewel ‘Dan maar alleen.’ een zin was die al eerder door mijn gedachten was gegaan, had de zin nu een andere betekenis gekregen. Voorheen voelde ik me er vaak zielig en verongelijkt bij. Het was tot op dat moment een reactie geweest vanuit een slachtoffergevoel.
Nu was het anders. Dat kon ik tot elke vezel in mijn lijf voelen. De gedachte maakte me sterk. Alleen had niet meer de lading van zielig maar van kracht. Het voelde alsof er een deur was open gegaan waar ik tot dan toe nog geen toegang tot had gehad. De sleutel zat in mezelf toestemming geven en daardoor een andere intentie kunnen ervaren. Het was niet: “ Dan maar alleen, zie je wel het is mij toch niet gegund” maar “Ik mag ook gelukkig zijn.” en “Dan ga ik wel alleen op zoek naar het geluk! ” Doordat ik verantwoordelijkheid ging nemen voor mijn eigen geluk, kon ik leren, dit te gaan ontvangen.
Niet zo heel lang daarna leerde ik mijn huidige man kennen. Dat bleek een eerste grote uitdaging in het ontvangen te zijn. Samen zijn we een reis aangegaan die nog steeds voortduurt.
Aanpassing en overafhankelijkheid
In de aanpassing – die kenmerkend is voor overafhankelijkheid – zijn we vooral bezig met anderen gelukkig te maken. We zijn in de veronderstelling daar de ander mee te helpen. Echter in wezen is het een magisch denken, die voorbij gaat aan onze menselijkheid. We bezitten geen magie en zijn niet in staat om het geluk af te dwingen. Nog het geluk van onze partner, nog ons eigen geluk. Geluk komt en gaat, het enige wat we kunnen doen is ons openstellen voor dat wat er voor ons is en daarvoor dankbaar zijn.
Iets wat samenvalt is met de ander gelukkig willen maken, is dat we niet zijn met de realiteit. We leven in een illusie dat we door maar veel zorg en aandacht te geven de ander zal veranderen. We zien en nemen niet wat er werkelijk in de relatie is. Anderen om ons heen zien vaak dat de verhouding niet goed is. Om het geloof in stand te houden dat deze partner de ware is, onderdrukken we onze eigen behoeften en rationaliseren we ieder spoortje van twijfel weg. Zo houden we de illusie in stand.
Niet alleen geluk verbindt. Ook ongeluk verbindt. In onze ziel zijn we ten diepste op zoek om het diepgaande gevoel van eenzaamheid te stillen. Zonder ons daar van bewust te zijn gaat onze ziel op zoek naar gelijkgestemden. Als we nog niet in staat zijn om onszelf lief te hebben, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die nog niet in staat is om zichzelf lief te hebben. Als we onszelf onbewust geen toestemming geven om gelukkig te worden, is de kans groot dat de ziel zal landen bij een andere gelijkgestemde die dat eveneens onbewust ook kent. De illusie die dan kan ontstaan is, als ik jou geef wat jij hebt gemist en jij aan mij geeft wat ik heb gemist dan worden wij samen gelukkig. Het ware geluk komt echter uit verbinding met onze eigen ziel. Alleen als beide partners verantwoordelijkheid gaan dragen voor hun eigen zielendelen, worden ze gelijkwaardig aan elkaar. Versterken en inspireren ze elkaar. Vullen ze elkaar aan. Dan breekt de zon door.
