Ik had dit jaar voor geen goud willen missen, zegt ze terwijl ze me open en ontroerd aankijkt. We hebben met tussenpozen een jaar samen gewerkt aan haar verlatingsangst. Nu is het tijd om afscheid te nemen. We hebben net de laatste sessie gehad.
Voor haar ligt een hartvormig schilderijtje met een schildering die zelfliefde weergeeft. Via een visualisatie heb ik haar begeleid naar het schilderen. Als ze klaar is wilt ze graag van mij horen wat ik er in zie. Ik zeg, ik zie een boom die steeds verder en breder uitgroeit naar een rijke boomkroon. Dat klopt zegt ze. Dat is het ook maar mij ging het nog meer om de stam. Die is nu breed en stevig verbonden met de grond. Eerder voelde ik me meer een madeliefje met een slappe stengel die zo kon breken. De boom is rood, de kleur van de liefde, gaat ze verder. De gekrulde lijnen in het hart staan symbool voor mijn interactie met mijzelf en mijn interactie met anderen. Aan de buitenkant heb ik het hart ook rood geverfd, zodat alles wordt ingesloten door rood zelfliefde.
Ik denk, woh wat mooi, hoe ze dit doet. Het is niet dat alles nu is opgelost of voorbij is maar ze heeft het nu ingesloten. Met liefde omarmd. Het ontroerd me. Afscheid nemen blijft lastig en ze kent nu de waarde er van.
Haar ervaring m.b.t. het traject verwoordt ze als volgt.
Ik ben dichter bij mezelf komen te staan omdat de therapie vooral gericht is op doen i.p.v. praten. Ik heb geleerd dat mijn ‘problemen’ en gevoelens over mij gaan en niet over een ander. Ik durf achterover te leunen en heb geleerd om te voelen en luisteren naar mezelf.
