[vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_column_text]En dan is het zover: sta ik op het punt afscheid te nemen van mijn werk als rechercheur om me volledig te kunnen gaan verbinden met mijn werk als therapeut/ coach. Bijna 18 jaar ben ik werkzaam geweest in de opsporing. Ik heb er veel geleerd. Met mijn collega’s, waar ik me zo verbonden mee voel, heb ik leuke en minder leuke momenten gedeeld. Het is net een familie…….
Nu het “moment suprême” nadert valt het mij steeds lastiger om met rationeel denken mijn gemoederen te sussen. Ja, dit is een weloverwogen stap maar wat voel ik mij ontheemd nu mijn ontslagaanvraag de deur uit is. Kan ik zo goed het ‘groepsdier’ in mij voelen die zich nu los heeft gemaakt van de groep en alleen verder gaat. Opnieuw haar weg moet zoeken.
Monsters, bergen en beren veroveren mijn hoofd. Gaat deze stap je echt gelukkiger maken Ingrid? Kan je dit? Wil je dit echt? Er poppen allerlei risico’s en nadelen op in mijn gedachten. Iedere keer weer. Ook al ken ik de risico’s en nadelen. Heb ik al lang geleden besloten om deze nieuwe weg in te slaan en weet ik diep van binnen dat dit voor mij de juiste weg is.
Ik kan het niet ontkennen, het opgeven van mijn gehechtheden valt me gewoon loodzwaar. Hetgeen me weer doet denken aan het gedicht dat ik twee jaar geleden schreef.[/vc_column_text][vc_column_text]
Over Gave
Drachtig van nog niet volwassen ideeën en verlangens.
Weerbarstige onzekerheid.
Trage tranen uit onvermogen.
Hoe rijpt wijsheid tussen straffe beelden van perfectie?
Waar vind ik de bedding voor de gave overgave in mijzelf?
Luisterend naar de zwellende, zinderende roep.
Kijkend naar de tere structuren, krachtig in hun kwetsbaarheid.
Vraagt mijn lichaam mij te verenigen met wat is.
September 2017
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
