Als kind kreeg ik van mijn turn juf bij haar afscheid een blad met daarop een woord dat mij in haar beleving omschreef. Er stond op: ‘Dromertje’. Lange tijd voelde ik dit als iets negatiefs. Een sticker waar je liever van af wil. Iets wat niet ‘normaal’ is en daarom niet goed is; mijn verdwijnen van de echte naar mijn eigen ‘veilige’ wereld.
Ik deed het niet bewust, het ging vanzelf. Liever had ik gehad, dat het niemand was opgevallen. Dat ik lekker mijn gang kon gaan in mijn eigen wereld. Alleen zo nu dan – als ik daar zelf zin in had – tevoorschijn komen. Ik voelde me dan ook wel een beetje betrapt toen ik het predicaat ‘Dromertje’ van de juf ontving. En verontwaardigd toen ik het mee naar huis nam en het daar lachend werd beaamd. Nu kon ik echt niet meer onder de waarheid uit, dat het opviel.
Wat maakte dat ik me zo betrapt voelde? Ik wilde niet dat het zou opvallen omdat er daarmee een beroep werd gedaan op mijn aanwezigheid in de wereld van hier en nu. Een wereld waarin ik als kind voelde dat ik geen antwoord had op dingen die ik om me heen zag gebeuren en waar ik me het liefst aan wilde onttrekken. Wat ik niet zag, was dat het me ook wat kostte. Het kostte me werkelijk contact en de verbondenheid van deelname.
Het heeft mij veel tijd en interne strijd gekost om terug te keren. Om meer in het hier en nu te zijn. En ik ken het nog steeds om het zo fijn te vinden om te verdwijnen in mijn eigen wereld. Nu is het alleen open. Ja, zo doe ik dat. Dat ben ik.
Als ik mezelf vergelijk met toen en nu, zie ik wel grote verschillen. De allergrootste is denk ik wel dat ik door het contact veel meer steun ervaar en me daardoor ook veel minder alleen voel. Steun die ik zo nu en dan hard nodig heb (en had) om moeilijke stappen te zetten en moeilijke periodes door te komen, zoals het veranderen van baan om mijn dromen achterna te gaan en verlangens te volgen.
Mijn mijmeringen gebruik ik nu ook als inspiratiebron voor mijn werk. Ik voel me dankbaar als ik snel in gedachten met cliënten mee kan reizen in hun stukken. Mooie sessies kan creëren die verbindend, verdiepend en verrijkend zijn voor mijn cliënten omdat ik zo makkelijk aansluit bij hun verhaal. Geniet ik er intussen van om mijn creativiteit vorm te geven in: schilderingen, tekeningen, kleiwerkstukken, gedichten, etc.. En leer ik mijn cliënten over dissociëren, deelnemen aan het leven en contact.
Zo gebruik ik mijn dromerijen in het hier en nu. Ondersteunen ze me in het hier en nu. Verbinden ze mij met het hier en nu. Ervaar ik het als een cadeau. En geef ik door wat en hoe ik hierin heb geleerd.
Had ik vroeger nooit durven dromen…..
