Zomaar een momentje. Een tijdje geleden………..
We staan in de hal voor je klaslokaal op de basisschool. Ik sta met jouw pantoffels in mijn handen. Je voeten zijn ineens zo hard gegroeid dat je schoenen knellen. Mijn oplossing: lekker pantoffels aan in de klas. En dan vraag jij mij:
Moet ik die echt aan?
Met je prachtige, lachende jonge meisjesgezicht kijk je me vragend aan.
Hoezo?, vraag ik.
Lachend beweeg je met je hoofd naar me toe. “Het is een beetje gek!”, fluister je in mijn oor terwijl je weer lachend naar je konijnenpantoffels staat te kijken.
Je konijnenpantoffels, die je thuis zo graag aan hebt omdat ze lekker en mooi zijn.
Ik wil zeggen: gek is alles wat je niet gewend bent maar ik zie er vanaf als ik terug denk aan alle goedbedoelde maar toch te opdringerige raad van mijn moeder.
Raad waar je het schaamrood van op je kaken krijgt maar het niet durft te zeggen omdat ze lief is en je weet dat ze het goed bedoelt.
Terwijl we de pantoffels terug stoppen in je tas, zeg je heel volwassen: “Als ik er echt last van krijg (van je te kleine schoenen) zal ik ze wel uit doen.”
