Het was niet de liefde
Die onvindbaar was
Het was ik
Stef Bos
De afgelopen weken kwam er een druk en luid gekwetter uit het piepkleine vogelhuisje in onze tuin. Van ’s morgens vroeg tot halverwege de avond kon je ze horen. De ouders vlogen af en aan om hun kleintjes te verzorgen. De dag na dat ik tegen mijn man zei, nou die ouders zullen ook wel blij zijn als de kleintjes straks uitvliegen, vlogen ze uit. ’s Ochtends vroeg waren ze uitgevlogen. Op één donzig en al behoorlijk gegroeid vogeltje na die nog aan het oefenen was met vliegen. Kennelijk hadden de ouders gezegd: of je er nu helemaal klaar voor bent of niet, het is tijd om te gaan!
Uit huis gaan. We doen het allemaal op een andere manier. De één moet al gaan als hij er nog niet klaar voor is. Een ander wacht lang met gaan vanuit verantwoordelijkheid, loyaliteit, onzekerheid, zwaarte, benauwdheid, etc.. Weer een ander vlucht weg. Er zullen er ook zijn die zich vrij voelen om te gaan en om terug te komen. Één ding is zeker, in onze weg naar autonomie is uit huis gaan, het zelf gaan doen, onze eigen weg gaan vinden, belangrijk.
Even belangrijk is het terugkeren waar we ooit vandaan zijn gegaan. Mensen die te makkelijk uit huis zijn gegaan – bijvoorbeeld door op bewust niveau alleen de praktische voordelen te zien van trouwen of samenwonen – voelen vaak een onbestemde onrust. Nadat partners van elkaar gescheiden zijn hoor je dan regelmatig dat het huwelijk eigenlijk nooit een echte kans heeft gehad, dat het huwelijk achteraf bezien een vlucht uit huis was.
Als een mens zich niet bewust is van waar hij vandaan komt – zijn herkomst – zijn gevoelens vaak onbestemd. Alsof ze in het luchtledige hangen en niet kunnen aankomen omdat er geen verbinding is met de vertrekplaats. Pas als hun oorsprong weer plek en eer krijgt ontstaat de verbinding met ‘ergens in geworteld voelen’.
