Het zijn de kleine dingen die het doen
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Deze tekst uit een liedje van Saskia & Serge zing ik vandaag in mijn hoofd.
Waarom?, vraag ik mezelf af.
Eerlijk gezegd geen idee.
Was het de verwondering over de smaak van dat tomaatje op mijn boterham daarnet?
Of het gesprek dat ik had over hoe onze zucht naar spullen, geld en macht zo de overhand kan krijgen als we niet meer in contact zijn met de kleine en gewone dingen in ons leven?
Het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen, die het doen.
Over welke dingen zingen Saskia & Serge ook al weer?
Even googelen.
Dat kleine beetje zon
waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand,
die je van hem niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen
en precies op dat moment
Die onverwachte brief
als je alleen of eenzaam bent
Prachtig liedje toch eigenlijk.
Over moeder & dochter, snel groeiende kinderen, schaamte en pantoffels
Zomaar een momentje. Een tijdje geleden………..
We staan in de hal voor je klaslokaal op de basisschool. Ik sta met jouw pantoffels in mijn handen. Je voeten zijn ineens zo hard gegroeid dat je schoenen knellen. Mijn oplossing: lekker pantoffels aan in de klas. En dan vraag jij mij:
Moet ik die echt aan?
Met je prachtige, lachende jonge meisjesgezicht kijk je me vragend aan.
Hoezo?, vraag ik.
Lachend beweeg je met je hoofd naar me toe. “Het is een beetje gek!”, fluister je in mijn oor terwijl je weer lachend naar je konijnenpantoffels staat te kijken.
Je konijnenpantoffels, die je thuis zo graag aan hebt omdat ze lekker en mooi zijn.
Ik wil zeggen: gek is alles wat je niet gewend bent maar ik zie er vanaf als ik terug denk aan alle goedbedoelde maar toch te opdringerige raad van mijn moeder.
Raad waar je het schaamrood van op je kaken krijgt maar het niet durft te zeggen omdat ze lief is en je weet dat ze het goed bedoelt.
Terwijl we de pantoffels terug stoppen in je tas, zeg je heel volwassen: “Als ik er echt last van krijg (van je te kleine schoenen) zal ik ze wel uit doen.”
Een nieuw begin
En dan is het zover: sta ik op het punt afscheid te nemen van mijn werk als rechercheur om me volledig te kunnen gaan verbinden met mijn werk als therapeut/ coach. Bijna 18 jaar ben ik werkzaam geweest in de opsporing. Ik heb er veel geleerd. Met mijn collega’s, waar ik me zo verbonden mee voel, heb ik leuke en minder leuke momenten gedeeld. Het is net een familie…….
Nu het “moment suprême” nadert valt het mij steeds lastiger om met rationeel denken mijn gemoederen te sussen. Ja, dit is een weloverwogen stap maar wat voel ik mij ontheemd nu mijn ontslagaanvraag de deur uit is. Kan ik zo goed het ‘groepsdier’ in mij voelen die zich nu los heeft gemaakt van de groep en alleen verder gaat. Opnieuw haar weg moet zoeken.
Monsters, bergen en beren veroveren mijn hoofd. Gaat deze stap je echt gelukkiger maken Ingrid? Kan je dit? Wil je dit echt? Er poppen allerlei risico’s en nadelen op in mijn gedachten. Iedere keer weer. Ook al ken ik de risico’s en nadelen. Heb ik al lang geleden besloten om deze nieuwe weg in te slaan en weet ik diep van binnen dat dit voor mij de juiste weg is.
Ik kan het niet ontkennen, het opgeven van mijn gehechtheden valt me gewoon loodzwaar. Hetgeen me weer doet denken aan het gedicht dat ik twee jaar geleden schreef.
Over Gave
Drachtig van nog niet volwassen ideeën en verlangens.
Weerbarstige onzekerheid.
Trage tranen uit onvermogen.
Hoe rijpt wijsheid tussen straffe beelden van perfectie?
Waar vind ik de bedding voor de gave overgave in mijzelf?
Luisterend naar de zwellende, zinderende roep.
Kijkend naar de tere structuren, krachtig in hun kwetsbaarheid.
Vraagt mijn lichaam mij te verenigen met wat is.
September 2017