Terug in de tijd met appeltaart
Altijd als ik een appeltaart bak word ik even mee terug genomen in de tijd. Dat komt omdat mijn lievelingsrecept in een kookboek staat dat ik ooit van mijn moeder heb gekregen. Het Margriet kookboek. Een echte oldtimer. In geur en kleur. Het papier ruikt naar oude boeken en is verkleurd door het licht en het verstrijken van de tijd. En hoewel dit misschien een romantisch beeld oproept, de inleidende teksten hebben een tegenstelde invloed op mij.
Lange tijd heb ik zelf geworsteld met belemmerde interne stemmetjes waarin ik van alles moest. En ben ik me bewust geworden van hoe ik dat van mijn ouders heb geleerd. Zeker ook van mijn moeder. Door het Margriet kookboek begrijp ik weer beter hoe het tijdsbeeld van toen invloed had op hun ideeën en opvattingen. Hoe zij werden beïnvloed door dat tijdsbeeld, zelfs bij het openslaan van een kookboek.
In de inleiding lees ik teksten met instructies voor het tafeldekken en tafeldienen. Opvallend is dat alle teksten gericht zijn op de vrouw. En niet zomaar een vrouw maar ‘De huisvrouw’. Kennelijk kwam het in die tijd niet in het hoofd van de redactie van de “Margriet” op dat ook een man de tafel zou kunnen “dekken” en “dienen”. Laat staan dat hij dat voor zijn plezier zou kunnen doen. Het aantal geboden in het kookboek is enorm en voor mij tenenkrommend.
- Zorg voor passende kleding …
- Geef alle schotels van links van de persoon aan……
- Zorg dat de soepborden niet tot aan de rand zijn gevuld…….
- Bedien eerst de voornaamste gast ……
- Steun bij het aanbieden van warme schotels, losjes met de hand op de tafel maar buig niet te ver voorover en vermijd botsingen ……..
- De huisvrouw moet ook modern koken.
- De huisvrouw moet zorgen voor voldoende afwisseling…
- Alle gerechten moeten op smaak afgewerkt worden……..
En niet te vergeten:
‘Zij let erop, dat iedereen verzadigd van tafel gaat……’
Het lijkt wellicht eeuwen geleden dat er een dergelijk boek werd uitgebracht maar dat valt dus wel mee. Of tegen. Net hoe je het bekijkt. Afijn. Over ‘Ken je geschiedenis!’
Zo gaat dat dus door de generaties heen.
De appeltaart was trouwens heerlijk!
De kracht van reinigen en rusten
De meeste nieuwjaarsborrels hebben we weer achter ons gelaten. De gesprekken over het wel of niet hebben van goede voornemens ook. Zelf heb ik de tijd genomen om 2019 goed af te sluiten. Naast tijd met familie en vrienden heb ik tijd gemaakt voor mijzelf. Tijd om terug te kijken.
Te verstillen. Te voelen. Wederom mocht ik ervaren hoe een ritueel daar zo dienend in kan zijn. Krachtig en met zoveel eerbied. Dat is waar ruimte ontstaat voor nieuwe inspiratie en levenslust.
Woorden waar ik het nieuwe jaar mee start: vertrouwen, nieuwe verbindingen, lichtheid, expressiviteit, creativiteit, voeding en spiritualiteit. Vanuit deze energie heb ik de workshops Hartenliederen en De dans van de vrouw ontwikkeld.
Hartenliederen
Het hart klopt. Letterlijk en figuurlijk. Als we de verbinding voelen met ons hart voelen we de verbinding met onszelf, anderen en het leven. Ze spreekt zonder oordeel. Vertelt ons over ons verlangen en verdriet. Het vraagt afdaling in onszelf en moed om te durven luisteren naar het lied van ons hart. In de antwoorden openen we weer. Als een bloem. Blaadje voor blaadje. Zo vinden we onze eigen schoonheid en stem terug.
In deze workshop ga je op speelse en creatieve wijze op zoek naar het lied van je hart. Dalen we een af naar lagere tonen. Zo openen we blaadjes en planten we zaadjes.
Data : 12 juni 2020
Kosten : € 50,-
Plaats : Breda
De dans van de vrouw
In deze serie workshops is er aandacht voor vier veelvoorkomende rollen die vrouwen in hun leven kennen. Rollen waartussen veel vrouwen zich bewegen, zich een weg zoeken: dochter van, partner van, moeder van, werknemer/ ondernemer van. De dans van de vrouw.
In de workshops werken we met en rondom de thema’s contact & verbinding en krijg je een nieuw perspectief over hoe jij vrijer kan dansen tussen en met de verschillende rollen van de vrouw.
Ballerina
Gebaar voor gebaar reikt
ze haar lichaam over haar dromen
en telkens wordt ze meer
dan ze al was en telkens reikt ze weer
Herman de Coninck
Data : 18 & 25 september 2020 en 2 & 9 oktober 2020
Kosten : € 50,- per dagdeel/ workshop
Plaats : Breda
Wil je deelnemen aan een workshop? Meld je aan en stuur mij een mail via ingrid@chakora.nl. Ben je op zoek naar woorden die voor jou betekenis geven? Of naar een ritueel dat voor jou kracht geeft? Maak een afspraak voor een vrijblijvend en gratis kennismakingsgesprek.
FIJNE FEESTDAGEN!
Waarom sneeuwt het altijd in kerstfilms?, vraag je mij als we naar school lopen.
Vanmiddag heb je kerstfeest op school. Je hoofd zit vol met kerst: kerstliedjes, kersteten, kerstverhalen en kerstfilms.
Tja, waarom sneeuwt het altijd in kerstfilms?
Omdat het zo’n lekker sfeertje geeft?
Een sfeertje waarin we ons kunnen wentelen en warmen, waardoor we even kunnen vergeten wat ons stress bezorgd. In gedachten zie ik daarna ook: kaarslicht, een bank om in weg te kruipen.
Lang leve kerstfilms met heel veel lekker dikke sneeuwvlokken!
Ik wens je hele sfeervolle feestdagen!
Momenten waarin veel te leren valt
Het is zomaar een zaterdagavond. Mijn moeder heeft in de avond bij ons gegeten. Ze was stilletjes vandaag omdat het niet lekker gaat met haar gezondheid. Toch heb ik haar zichtbaar zien genieten van het “zijn” in een gezin. De geluiden van stemmen, gerommel in de keuken en de zachte muziek die ik speciaal voor haar heb opgezet. Het huis – mijn ouderlijk huis – verbindt ons voelbaar. Mijn jeugdherinneringen aan hoe mijn moeder voor haar moeder zorgde in ditzelfde huis, zijn dicht bij mij. Ook mijn oma kon zo genieten van het gezinsleven. Als ik een blik op de handen van mijn moeder werp, het zakdoekje waar ze mee zit te frummelen, ontkom ik niet aan het beeld uit mijn jeugdherinnering van mijn oma die dat op precies dezelfde wijze deed.
Na het eten loopt ze richting de auto waar ik haar mee naar haar appartement ga brengen. Ze staat met haar rollator voor de af/oprit van de stoep om naar de straat te komen, als ze zegt: “Ingrid hierbij moet je mij even helpen.”. Heel even voel ik mijn eigen ongeduld en oordelen. Besef ik hoe ik gewend ben om alles snel te doen en te kunnen doen. Heel even want als ik naast haar sta voel ik hoe ze staat te trillen. “Ik sta zo wankel op mijn benen”, zegt ze onmiskenbaar geraakt door het moment. Mam, ik hou je vast. Ik heb je vast, we doen dit samen, hoor ik mezelf zeggen. Als we de oprit afgaan, voel ik hoe ze mijn steun nodig heeft. Hoe aangedaan ze is omdat ze zo hard geconfronteerd wordt met het feit dat ze deze oprit - die ze haar hele leven zonder nadenken op en af is gegaan - nu met rollator en steun van haar dochter, niet zonder wankelen kan nemen. En ik besef me: dit zijn momenten waarin veel te leren valt.
Bam, daar is ie dan
Bam
Daar is ie dan
Bekend silhouet
Vriendelijk zwaaien
Een welkom
Bam
Voelbaar besef
Afscheid
Laatste keer
Dierbaar
Touwtjes die trekken
Vasthouden
Niet los willen laten
Gesprekken over hoe gek
Een weg terug
En toch: afscheid
Een nieuw begin
Besef van tijd
Tijd van leven
Essentie
Terug
Naar binnen
Ophalen
En…doorgeven
Het zijn de kleine dingen die het doen
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Deze tekst uit een liedje van Saskia & Serge zing ik vandaag in mijn hoofd.
Waarom?, vraag ik mezelf af.
Eerlijk gezegd geen idee.
Was het de verwondering over de smaak van dat tomaatje op mijn boterham daarnet?
Of het gesprek dat ik had over hoe onze zucht naar spullen, geld en macht zo de overhand kan krijgen als we niet meer in contact zijn met de kleine en gewone dingen in ons leven?
Het zijn de kleine dingen, die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen, die het doen.
Over welke dingen zingen Saskia & Serge ook al weer?
Even googelen.
Dat kleine beetje zon
waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand,
die je van hem niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen
en precies op dat moment
Die onverwachte brief
als je alleen of eenzaam bent
Prachtig liedje toch eigenlijk.
Over moeder & dochter, snel groeiende kinderen, schaamte en pantoffels
Zomaar een momentje. Een tijdje geleden………..
We staan in de hal voor je klaslokaal op de basisschool. Ik sta met jouw pantoffels in mijn handen. Je voeten zijn ineens zo hard gegroeid dat je schoenen knellen. Mijn oplossing: lekker pantoffels aan in de klas. En dan vraag jij mij:
Moet ik die echt aan?
Met je prachtige, lachende jonge meisjesgezicht kijk je me vragend aan.
Hoezo?, vraag ik.
Lachend beweeg je met je hoofd naar me toe. “Het is een beetje gek!”, fluister je in mijn oor terwijl je weer lachend naar je konijnenpantoffels staat te kijken.
Je konijnenpantoffels, die je thuis zo graag aan hebt omdat ze lekker en mooi zijn.
Ik wil zeggen: gek is alles wat je niet gewend bent maar ik zie er vanaf als ik terug denk aan alle goedbedoelde maar toch te opdringerige raad van mijn moeder.
Raad waar je het schaamrood van op je kaken krijgt maar het niet durft te zeggen omdat ze lief is en je weet dat ze het goed bedoelt.
Terwijl we de pantoffels terug stoppen in je tas, zeg je heel volwassen: “Als ik er echt last van krijg (van je te kleine schoenen) zal ik ze wel uit doen.”
Over nieuw beginnen
Wat hoor ik dit vaak: Jhee, Ingrid wat goed dat je deze stap zet!
Knap hoor. Stoer.
En wat doe ik mijn best om mij vanuit mijn kracht te presenteren.
Want… dat is wat ik ken.
Maar wat laat ik niet zo maar zien?
Welke pijn heb ik in te sluiten om mij meer heel te voelen?
Overgang
Sterven
Al je vlees verliezen
Je haren
Je ogen
Blind
Op de tast
Gitzwart
Wachtend
Om opnieuw geboren te worden
Een nieuw begin
En dan is het zover: sta ik op het punt afscheid te nemen van mijn werk als rechercheur om me volledig te kunnen gaan verbinden met mijn werk als therapeut/ coach. Bijna 18 jaar ben ik werkzaam geweest in de opsporing. Ik heb er veel geleerd. Met mijn collega’s, waar ik me zo verbonden mee voel, heb ik leuke en minder leuke momenten gedeeld. Het is net een familie…….
Nu het “moment suprême” nadert valt het mij steeds lastiger om met rationeel denken mijn gemoederen te sussen. Ja, dit is een weloverwogen stap maar wat voel ik mij ontheemd nu mijn ontslagaanvraag de deur uit is. Kan ik zo goed het ‘groepsdier’ in mij voelen die zich nu los heeft gemaakt van de groep en alleen verder gaat. Opnieuw haar weg moet zoeken.
Monsters, bergen en beren veroveren mijn hoofd. Gaat deze stap je echt gelukkiger maken Ingrid? Kan je dit? Wil je dit echt? Er poppen allerlei risico’s en nadelen op in mijn gedachten. Iedere keer weer. Ook al ken ik de risico’s en nadelen. Heb ik al lang geleden besloten om deze nieuwe weg in te slaan en weet ik diep van binnen dat dit voor mij de juiste weg is.
Ik kan het niet ontkennen, het opgeven van mijn gehechtheden valt me gewoon loodzwaar. Hetgeen me weer doet denken aan het gedicht dat ik twee jaar geleden schreef.
Over Gave
Drachtig van nog niet volwassen ideeën en verlangens.
Weerbarstige onzekerheid.
Trage tranen uit onvermogen.
Hoe rijpt wijsheid tussen straffe beelden van perfectie?
Waar vind ik de bedding voor de gave overgave in mijzelf?
Luisterend naar de zwellende, zinderende roep.
Kijkend naar de tere structuren, krachtig in hun kwetsbaarheid.
Vraagt mijn lichaam mij te verenigen met wat is.
September 2017